Stress... het onzichtbare gif.

Wat een negatieve titel! Best shockerend! Vind je niet?

Vermoedelijk is de aanleiding een bezoekje aan een goede vriendin enkele weken geleden. Het gesprek blijft nazinderen...vandaar dat ik het toch even met jullie wil delen.

12 jaar geleden leerden we elkaar kennen. Niet toevallig uiteraard, want wie mij kent weet hoe het zit met mij en toeval :-)  meteen hartsvriendinnen, ergens onderweg zijn we elkaar uit het oog verloren (helemaal oké, want zo gaat dat soms met vriendinnen), en sinds kort kruisen onze paden weer. Enkele jaren geleden kreeg ze de diagnose CVS (chronisch vermoeidheidssyndroom) en wat later kwam fybromyalgie erbij.

"ze noemen het ook wel eens de onzichtbare ziekte" vertelde ze. Want inderdaad, op een "goede dag"  met minder pijn, kan ze het fantastisch goed verstoppen, dan ziet ze er geweldig uit en straalt ze. Maar dat was niet het geval die vrijdag. Daar lag ze dan in de zetel. Ze was bijna niet in staat te bewegen wegens de verschrikkelijke spierpijnen. Zelfs mijn grootmoeder van 84 die permanent in een rolstoel zit is meer beweeglijk dan zij op die moment. Ook haar kortetermijngeheugen laat haar op zo'n dagen in de steek merk ik op. Ze excuseert zich: "Sorry, als ik moe ben, is mijn verstand ook moe en moet ik achter mijn woorden zoeken!" Zo onzichtbaar waren CVS en Fybro dus toch niet.

Wanneer ik haar vroeg of deze dagen periodiek terugkeren, reageert ze... Dat is heel eenvoudig. Ik voel perfect aan wanneer het zal opkomen. De formule:

1 dag stress + nog een dag stress + nog een dag stress = de 5 daarop volgende dagen aan de zetel of bed gekluisterd.

Alweer het S-woordje dacht ik meteen. Iedereen heeft er last van en gebruikt het dagelijks! Stress...zo genormaliseerd, zo ingeburgerd in onze maatschappij. En toch...

Wat is stress nu precies? Hoe omschrijf je dat? Ik heb wel eens gelezen en deze is me altijd bijgebleven:

"Wanneer je hart nee zegt, en je verstand ja" 

Dat komt al dicht in de buurt, maar toch blijft het volgens mij zo goed als onmogelijk om emoties en gevoelens zoals geluk, verdriet, liefde en dus ook stress op papier te zetten. 

Wat me ook is opgevallen, is dat iedereen er anders op reageert. Ieder lichaam geeft z'n persoonlijke signalen wanneer men stress ervaart. 

Ons lichaam (en dus zéker ook ons brein) is het meest complexe, maar tegelijkertijd meest fantastische en perfecte instrument dat moeder natuur ooit heeft voorzien. 

Door middel van signalen als ziekte en/of vermoeidheid, waarschuwt het ons dat we het rustiger aan moeten doen, het anders moeten aanpakken. Sommigen krijgen last van migraine aanvallen, anderen van duizeligheid, maag-en darmklachten zijn een klassieker, alsook chronische spierspanningen in nek, schouders en rug, en héél soms blijft het gewoon bij een stevige verkoudheid. Herkenbaar voor velen, niet?

Mijn vriendin is er dan ook steevast van overtuigd dat het herhaaldelijk (lees: jarenlang) negeren van deze fysieke signalen in het verleden geleid heeft tot hetgeen waar ze vandaag onder lijdt.

Ook al zijn er tot op vandaag nog geen officiële klinische of wetenschappelijke bewijzen en wordt het nog te weinig door de medische wereld erkend, ik volg haar wel.

De boeiende literatuur van Christiane Beerlandt en dokter Hamer zijn me dan ook niet onbekend.

Het wordt dikwijls herhaald dat luisteren naar ons lichaam zó belangrijk is. Waarom doen we dat dan nog steeds té weinig? Wat hebben we nu precies nodig om in te grijpen, te reageren, het anders aan te pakken? We zitten allemaal zo vaak in ons hoofd, dat we vergeten om te voelen. We hebben reeds alles wat we nodig hebben, het perfectie 'machientje' dat ons met z'n bewustzijn en onderbewustzijn door het leven leidt. 

Ja! Zo eenvoudig kan het zijn...

Leer te voelen, leer te luisteren.

Vertrouw op je gevoel,

vertrouw op je lichaam. Het vertelt je precies wat je moet doen.